Martelange to niewielka wioska na pograniczu Belgii i Luksemburga. Na odcinku około 1,8 km droga z Brukseli do Arlon wyznacza tu granicę między dwoma państwami. Jedna strona miasta należy do Belgii, druga do Luksemburga. Z racji tego, że w Księstwie podatki na paliwo są znacznie niższe, wszystkie stacje znajdują się tu tylko po stronie luksemburskiej.

​Na odcinku niespełna dwóch kilometrów istnieje jedenaście stacji benzynowych. Cena paliwa niższa niż w Polsce. Diesel 0,956 Euro/litr. Wielu kierowców podróżujących po południowej Belgii oraz zmierzających do północno-wschodniej Francji często tankuje paliwo w tej miejscowości.

21 sierpnia 1967 roku wydarzyła się tu tragedia. Cysterna przewożąca 40 tysięcy litrów ciekłego gazu rozbiła się w wyniku uszkodzenia hamulców. Wybuch, który nastąpił, spowodował śmierć 22 osób i ranił 54 kolejne. 13 domów zostało doszczętnie zniszczonych.

​Wzdłuż belgijskiego wybrzeża Niemcy stworzyli umocnienia w celu ochrony portów Zeebruge i Ostenda (baz operacyjnych niemieckich okrętów podwodnych). Właśnie ufortyfikowania w Ostendzie stanowią jedną z najlepiej zachowanych części Wału Atlantyckiego. Współcześnie w miejscu tym mieści się muzeum Raversyde, będące jedną z głównych atrakcji historycznych na belgijskim wybrzeżu. Muzeum składa się z dwóch części. Pierwsza tematycznie jest związana z I Wojną Światową, druga część dotyczy II Wojny Światowej. 

Na otwartej przestrzeni znajduje się ponad 60 bunkrów, stanowisk obserwacyjnych i artyleryjskich, połączonych dwoma kilometrami otwartych lub podziemnych korytarzy. Muzeum Raversyde posiada jedyną zachowaną niemiecką baterię przybrzeżną z I Wojny Światowej, baterię Aachen. Składała się ona z dział, bunkrów obserwacyjnych i pomieszczeń mieszkalnych dla żołnierzy.
Podczas trwającego około trzech godzin zwiedzania możemy podziwiać nie tylko wspaniale odrestaurowane militarne eksponaty, ale także piękne widoki na plaże Ostendy. Jak głosi hasło muzeum Raversyde jest to miejsce, gdzie historia i natura spotykają się. To, że ta część wału atlantyckiego, wraz z wyposażeniem przetrwała w tak dobrym stanie, jest  zasługą księcia Karola, który po śmierci swojego ojca, króla Belgii Alberta I otoczył to  miejsce opieką, nie pozwalając na niszczenie tego terenu, będącego wspaniałym świadkiem historii I i I Wojny Światowej.  

Początkowo, zainspirowany dzielnicą Sorbony w Paryżu, chciał tu wznieść Panteon Narodowy, jednak gdy projekt ten uzyskał małe poparcie, monarcha zaproponował wybudowanie sanktuarium narodowego. 
Kamień węgielny pod budowę nowej, monumentalnej świątyni został położony przez króla w 1905 roku z okazji siedemdziesiątej piątej rocznicy niepodległości Belgii. Rozpoczęto budowę fundamentów według, sporządzonego w 1903 roku, projektu Pierre'a Langerocka, który przewidywał ogromny budynek w stylu neogotyckim. 

I Wojna Światowa wyczerpała fundusze królestwa, zmienił się również gust architektoniczny. Rezygnacja z projektu Langerocka wymusiła poszukiwania architekta, który zaprojektuje świątynie od nowa. Ostatecznie zdecydowano się na projekt, w stylu art-deco, autorstwa Alberta Van huffel, architekta z Gandawy. W 1919 roku kardynał Mercier poświęcił kościół ofiarom wojny. W 1930 roku rozpoczęto budowę apsydy, którą otwarto dla potrzeb kultu w 1935 roku. Jest to również data śmierci Alberta Van huffel, którego zastąpił inżynier Paul Rome. Po wybuchu II Wojny Światowej prace ponownie wstrzymano do września 1944 roku. 

Narodowa Bazylika Najświętszego Serca w Brukseli jest piątym pod względem wielkości kościołem na świecie i największym w stylu art-deco. Budowla jest  wykonana z uzbrojonego betonu pokrytego cegłą, terakotą, oraz różnymi rodzajami marmuru, parkietem i niebieskim kamieniem. W obu wieżach znajduje się pięć dzwonów: Ulrich, Gabrielle, Isidorus-Maria, Joseph, oraz wielki dzwon pokoju Balduinus. Imponujące rozmiary tej monumentalnej świątyni przedstawiają się następująco:

​​Nawa centralna- 164 metry
Transept- 107 metrów
Galerie znajdują się na wysokości 10 metrów
Zwieńczenie sklepienia 29 metrów
Szczyt kopuły- 90 metrów
Galeria zewnętrzna-50 metrów
​

Uczestniczenie w święcie, jakim jest niewątpliwie wyścig F1 na legendarnym torze Spa-Francorchamps w Belgii to niesamowite przeżycie. To jeden z kilku torów, na których wyścigi F1 odbywają się od dziesięcioleci. W 1939 roku wybudowano spektakularny stromy zakręt, będący wizytówką toru Spa. Różnica wzniesień wynosi tutaj aż 17%. Miejsce to ochrzczono nazwą Raidillon, jednak w świadomości kibiców przyjęła się nazwa Eau Rouge. Po tej zmianie Spa Francorchamps stał się najszybszym obok Monzy torem wyścigowym w Europie. ​Wielu zawodników uznaje ten tor za jeden z najbardziej wymagających w całym kalendarzu F1.  

Podczas weekendu na torze odbywają się wyścigi różnych serii. Mamy tu serię Porsche Supercup, Formułę 2, oraz Formułę 3. W niedzielę, na godzinę przed wyścigiem na torze, a raczej trzydzieści metrów nad torem, pojawił się Franky Zapata, który przeleciał 7 kilometrów na latającej desce Flyboard Air. Oddał tym hołd Antoine Hubertowi, kierowcy Formuły 2, który dzień wcześniej zginął tragicznie podczas wyścigu na Spa-Francorchamps. Przed wyścigiem F1 na torze miała miejsce minuta ciszy ku pamięci tego 22-letniego kierowcy. 

Na trybunach pojawiło się sporo polskich kibiców, którzy przyjechali dopingować Roberta Kubicę, naszego jedynaka w F1. Jego ośmioletnia walka o powrót na szczyt, po okropnym wypadku, jest dowodem na to, że nie ma rzeczy niemożliwych. Wystarczy mieć niezwykłą determinację, wolę walki i wiarę, że może się udać. Tylko tyle i aż tyle. Taki jest Robert Kubica, dla wielu nie tylko niezwykły talent, ale także przykład, jak można walczyć o marzenia. Na Spa-Francorchamps spełniłem swoje marzenie, zobaczyłem na żywo Roberta Kubicę, kierowcę uniwersalnego, najwybitniejszego polskiego przedstawiciela w motorsporcie. 

Na trybunach dominowali oczywiście kibice holenderscy. Ubrani w charakterystyczne pomarańczowe koszulki dopingowali swojego idola, wspaniałego Maxa Verstappena. Dla nich to prawie domowy wyścig. Po cenach biletów widać, że to drogi sport. Najtańszy bilet kosztuje 140 euro. Po doliczeniu ceny za parking, zakupie pamiątkowego breloczka, frytek i napoju zrobiło się 200 euro. To za bilety bez miejsc siedzących, na trawiastym nasypie. Ceny biletów siedzących to wydatek rzędu kilkuset euro. Mimo takich kosztów naprawdę warto wybrać się na weekend F1 na Spa-Francorchamps. To w końcu królowa motorsportu. 

Pomnik według projektu Josepha Smolderena z Antwerpii staną na wzgórzu Cointe, w miejscu widocznym z każdego punktu Liege. Pomnik ten składa się z części religijnej, czyli kościoła Najświętszego Serca, którego budowa rozpoczęła się 21 czerwca 1925 roku, oraz części cywilnej, czyli 75-metrowej wieży, która zaczęła powstawać we wrześniu 1928 roku. Inauguracja otwarcia miała miejsce 21 lipca 1937 roku. 

W krypcie znajdują się pomniki żołnierzy belgijskich, francuskich, rumuńskich i hiszpańskich, natomiast na placu otoczonym filarami umieszczono pomniki włoski, grecki, polski, angielski i rosyjski. Każdego roku 15 sierpnia, w dniu Święta Wojska Polskiego, Polonia składa kwiaty pod polskim pomnikiem na Cointe. 

Przez dziesięciolecia ten wspaniały monument, wystawiony bohaterom, wrósł w panoramę Liege. Stał się jednym z jego symboli. Jednak upływ czasu nadwyrężył konstrukcje obu budowli. Monument cywilny doczekał się remontu, znalazły się na to pieniądze. Kościół od lat stoi zamknięty. Środków na remont brak. Istnieje niebezpieczeństwo, że ten wspaniały pomnik podzieli los kościołów, które w Liege burzono lub desakralizowano. Kościół św. Antoniego, który przestał być miejscem kultu w 1977 roku, dziś służy jako miejsce wernisaży, kościół św. Krzyża od lat zamknięty (podobno zgromadzono już środki ok. 20 milionów dolarów na remont), kościół św. Jana Ewangelisty, zamknięty z powodu groźby zawalenia. Setki lat historii, o której się nie pamięta. 

Ostatnio pojawiła się informacja, że świątynia zostanie sprzedana. Wśród głównych kupców wymieniany  jest holenderski milioner Arthur Paes. Podziwiając jak odrestaurował zamek Le Fy w Esneux można mieć nadzieję, że wspaniały kościół na Cointe również doczeka się renowacji. Jednak nie będzie już służył jako miejsce kultu, lecz jako obiekt społeczno-ekonomiczny, czy ekonomiczno-kulturalny.  

Trasa linii tramwajowej przebiega przez całe belgijskie wybrzeże. Czyni to z niej najdłuższą linię tramwajową świata. Wraz z przystankami znajdującymi się dalej od plaż, w głąb miasteczek, jej długość wynosi 67 kilometrów. Łączy wszystkie nadmorskie miejscowości, docierając od leżącego przy granicy z Holandią, Knokke-Heist, aż do De Panne, najdalej wysuniętego belgijskiego kurortu, leżącego przy francuskiej granicy. Cała trasa licząca 68 przystanków pokonywana jest w 143 minuty. Tramwaje odjeżdżają z przystanków co 15 minut. 

Budynek w De Hann, przy którym zatrzymuje się tramwaj, zaprojektował w 1902 roku, w stylu belle époque, brukselski architekt D. Dhaeyer. 
Każdego dnia z trasy biegnącej wzdłuż plaż specjalny tramwaj usuwa piasek naniesiony przez wiatr. Linia tramwajowa istnieje już ponad 130 lat. Jej pierwszy odcinek powstał w 1885 roku i łączył Ostendę z Nieuwpoort. Pierwsza trasa była przesunięta w głąb lądu, do dziś działają niektóre odcinki tego pierwotnego połączenia. Rocznie linia tramwajowa wzdłuż belgijskiego wybrzeża przewozi około 3 miliony pasażerów. Jej powstanie walnie przyczyniło się do rozwoju trzynastu kurortów, w dziesięciu miasteczkach, ulokowanych nad belgijskim wybrzeżem:

Ojciec Damian, a właściwie Jozef de Veuster to człowiek niezwykły, którego dziełem życia stała się pomoc chorym na trąd. Urodził się 3 stycznia 1840 roku w belgijskim mieście Tremelo jako jedno z siedmiorga rodzeństwa. Podobnie jak starsi brat i siostra wstąpił do zakonu. Wybrał najtrudniejszą drogę do świętości. Drogę pełną wyrzeczeń, ryzyka. Chęć służenia potrzebującym zaprowadziła go aż do królestwa Hawajów, a dokładnie na wyspę Moloka'i, będącą domem-miejscem odosobnienia- dla chorych zarażonych trądem, wówczas nieuleczalną chorobą. 

Swoją misję rozpoczął 10 maja 1873 roku przybywając do osady Kalaupapa, zamieszkiwanej przez 600 trędowatych. Budując nowe domy, szkoły, kościoły, szpitale dał mieszkańcom nadzieję. Stał się ich powiernikiem i pasterzem, czasem pielęgniarzem, lekarzem czy grabarzem. Jego misję, która  trwała w latach 1873-1889, zakończyła śmierć. W ostatnich latach niósł pomoc, mimo że sam był już zarażony. Zmarł 15 kwietnia 1889 roku wśród przyjaciół, spokojny o to, że jego dzieło będzie kontynuowane, przez przybyłe na wyspę franciszkańskie zakonnice.   

Jego dzieło odbiło się szerokim echem w Świecie. Poświęcenie, z jakim służył chorym, było czymś wyjątkowym. 4 czerwca 1995 roku ojciec Damian został beatyfikowany przez Ojca Świętego Jana Pawła II. 11 października 2009 Papież Benedykt XVI ogłosił go Świętym. Grób brata trędowatych, jak często nazywano ojca Damiana, znajduje się w krypcie, pod kaplicą św. Antoniego, w belgijskim mieście Leuven. 

W trakcie objawień Matka Boska zawsze przedstawiała się jako Matka Ubogich i poprosiła, aby w tym miejscu wybudować kapliczkę. Sanktuarium Matki Bożej Ubogich jest miejscem pielgrzymek setek tysięcy ludzi, którzy przybywają tu, aby zwierzyć się Matce Boskiej ze swojego cierpienia, bólu  i pragnień.

​Na ścianach kaplicy oraz w kilku miejscach na terenie sanktuarium znajdują się tablice, na których wierni wyrażają, w wielu językach, podziękowania Matce Boskiej za wstawiennictwo i uzdrowienia.  W  1949 roku Watykan uznał objawienia w Banneux. Jan Paweł II zakończył tu swoją pielgrzymkę po krajach Beneluksu, którą odbył w 1985 roku.  

Na terenie Sanktuarium w Banneux znajdują się: Kapliczka Objawień, Kaplica Posłannictwa, kościół Dziewicy Ubogich, kaplica św. Michała Archanioła, Droga Krzyżowa, dzwonnica Konrada Adenauera oraz, w miejscu objawień Matki Boskiej, cudowne źródełko. Sanktuarium Matki Bożej Ubogich otoczone jest pięknym parkiem krajobrazowym.